Żeńska końcówka języka

Zaintrygował mnie tytuł, z uwagi na sporą falę protestów przeciw feminatywom, chciałam wiedzieć więcej i nie ukrywam, że autorka sprostała moim oczekiwaniom.
Już w pierwszym rozdziale obala powtarzany często mit, że feminatywy to jakiś współczesny wymysł feminazistek, cytującSłownik języka polskiego pod redakcją Samuela Lindego (1807-1814), który zawiera takie feminatywy jak "adwokatka", "doktorka", "prezeska" czy "profesorka" - co dobitnie udowadnia, że używanie żeńskich końcówek rozmaitych profesji jest właściwie powrotem do korzeni. W kolejnych udowadnia, że argumenty przeciw feminatywom nie mają większego sensu, jak choćby w przykładzie czepiania się słowa "adiunktka" - które wcale nie jest trudniejsze do wymówienia niż adiunkt, omawia znaczenie i pochodzenie pewnych określeń oraz zachodzące zmiany w ich znaczeniu, wspomina o tym, jak trudno po polsku mówić o seksie.... W sumie w dziesięciu rozdziałach opatrzonych bogatą bibliografią omawia wiele zjawisk językowych, nie ograniczając się jedynie do żeńskich końcówek, a całość jest napisana bardzo ciekawie. Poleca również literaturę dotyczącą postrzegania kobiet i ich praw, z której kilka pozycji zdążyłam już przeczytać, było warto, więc myślę, że i po pozostałe sięgnąć należy.

Książka Martyny F. Zachorskiej „Żeńska końcówka języka” to coś nie tylko dla aktywistek, feministek, ale po prostu dla ludzi dbających o język polski, zwracających uwagę, by wypowiadać się poprawnie, w zgodzie z naszą polską gramatyką. Autorka skupia się w niej na tak zwanym języku inkluzywnym, czyli języku, który nie dyskryminuje. W jego skład wchodzą feminatywy, czyli określenia żeńskie zawodów lub funkcji. Feminatywy od kilku lat wzbudzają żywą dyskusję w polskim społeczeństwie, a autorka tłumaczy dlaczego i dlaczego tak naprawdę nie ma się czym aż tak ekscytować. Pewnie wielu z Was zaskoczy wiadomość, że feminatywy to nie jest twór nowy, a coś, co pojawiło się w języku polskim jeszcze przed wojnami jako konieczność językowa do nazwania kobiet, które wkroczyły na scenę zawodową wcześniej im niedostępną. Czyli nie jest to przekonanie polityczne, a po prostu logiczne, gramatycznie poprawne następstwo pojawienia się czegoś nowego, co trzeba nazwać. Autorka tłumaczy to wszystko bardzo prosto, momentami nawet zabawne, a wszystko popiera badaniami, definicjami słownikowymi i wycinki z dawnej prasy. Poza feminatywami znajdziemy tu też trochę o języku inkuzywnym w ogóle, o ciągłym tabu językowym jakim jest seksualność, a nawet i o języku z drugiego krańca przekonań – tego, jakim posługuje się w manosferze. To publikacja ciekawa, dla ludzi szanujących język i drugiego człowieka. W końcu język jest nierozerwalną częścią ewolucji, skoro nasze czasy się nieustannie zmieniają, to ...