Wyprawa Argonautów po złote runo

Epos aleksandryjskiego poety Apolloniosa z Rodos (III wiek p.n.e.) przedstawia dzieje mitycznej wyprawy Argonautów po złote runo. Herosi pod wodzą Jazona wyruszają z thessalskiego miasta Jolkos na okręcie Argo do dalekiej Kolchidy (dzisiejsza Gruzja), wykradają złote runo, po czym szczęśliwie, po wielu niezwykłych przygodach, powracają do Jolkos. Ich wędrówka „tam i z powrotem” obejmuje – niczym pierścień – cały ówczesny świat; i epicka opowieść o niej ma formę pierścienia, w którym lśni klejnot: księga trzecia o miłości młodziutkiej czarodziejki Medei do Jazona. W epice greckiej próżno szukać równie poruszającego opisu rodzącej się namiętności i walki dziewczyny z uczuciem, któremu – raniona strzałą Erosa – musi ulec. W żadnym też innym utworze magia nie odgrywa tak dużej roli, bo tylko dzięki czarom Medei heros może pokonać zionące ogniem byki i wojowników zrodzonych z zębów smoka, zdobyć złote runo, a w drodze powrotnej zwyciężyć spiżowego olbrzyma Talosa. Wyprawa Argonautów po złote runo (Argonautiká) do rąk polskiego Czytelnika trafia po raz pierwszy. To arcydzieło poezji aleksandryjskiej odwołuje się do najstarszego cyklu poematów epickich, bowiem już Homerowa Iliada wspomina o „Argo wszędy słynącej” jako o prastarym micie. Opowieść o pełnej niebezpieczeństw wyprawie do Kolchidy jest również wielką metaforą życiowej podróży, ludzkich dążeń, rytuałów przejścia, wytrwałego zmierzania do celu.