Wspomnienia lekarki z Żoliborza Oficerskiego

Fragment ze wstępu: „W życiu często spotykamy się z innymi ludźmi. Spotkania te mają bardzo różny charakter. Często pozostawiają ledwo zauważalny ślad. Niekiedy jednak mają bardzo głębokie oddziaływanie, a swój wpływ na nas przez bardzo wiele lat a nawet do końca życia. Lekarze, pielęgniarki i ratownicy medyczni bardzo często spotykają się z innymi ludźmi ze względu na swoją pracę. W ostatnich latach słyszymy niestety dużo krytycznych uwag na temat stosunku pracowników służby zdrowia do chorych. Można chyba stwierdzić, że w tych relacjach coś się naprawdę pogorszyło. Wydaje się, że podobnie jak w innych dziedzinach naszego życia do tego przyczynił się kult pieniądza. W służbie zdrowia budzi to głęboki sprzeciw i jest nie do zaakceptowania. Fakty bywają czasem bardzo bolesne, a zaangażowanie w losy chorego często zastępuje rutyna i pośpiech. Oczywiście nie dotyczy to wszystkich pracowników służby zdrowia. Obserwując obecną sytuację, sięgnęłam do wspomnień z młodości. Są one oparte na moich autentycznych przeżyciach z czasów, gdy uczyłam się medycyny od moich Profesorów. Ich nauka etyki lekarskiej nie polegała tylko na wykładach, ale odbywała się na przykładach przy łóżku chorego w klinice. Również na sali wykładowej na wykładach takich dziedzin jak interna czy chirurgia. Przedstawianie chorych podczas wykładu odbywało się z ogromną wrażliwością i delikatnością. Pacjenci cieszyli się, że zostali wybrani do prezentacji, bo przy okazji mogli się dowiedzieć wielu rzeczy o swojej chorobie.”