Wróć za mną

Uderzenie w twarde dno było łatwe.
Natomiast wyczołganie się z powrotem na powierzchnię okazało się prawie niemożliwe.


To co najbardziej podoba mi się w tej książce, to pokazanie tego, że życie nie jest kolorowe. Jest brutalne, trzeba walczyć o to na czym nam zależy, a co straciliśmy przez głupie wybory. Autorka tutaj nie upiększa rzeczywistości Maxxa, który musi się z nią zmierzyć po odwyku. Pokazuje, że ciężko jest wyjść z nałogu, że ciągle po nim trzeba się zmagać z pokusą.
Tutaj postać Maxxa jest pokazana na nowo. Kontrastuję z tym uzależnionym z pierwszej części. Toczy on wewnętrzną walkę ze sobą każdego dnia. Próbuje stawić czoła nowej rzeczywistości – tej bez narkotyków i bez…no nie powiem kogo. Rozdziały z jego perspektywy podobały mi się najbardziej, parę razy zakręciła mi się nawet łezka w oku, kiedy czytałam jego myśli i mówiłam „nie rób tego”, „dasz radę”
Co do Aubrey, to tutaj stała się silna, odważna i w miarę pewna siebie. Wreszcie postanawia poszukać prawdziwej siebie. I to co jest super, to to, że kieruje się racjonalnością. Boi się zaufać i oddać serce Maxxowi.
Na pewno nie jest to romantyczna historia, z której sypie się cukier, wylewają się serduszka i motylki. Jest miłość, która jest ciężka, gdzie potrzeba ogromnej silnej woli, zaufania i przede wszystkim poznania samego siebie oraz uporania się z nałogiem.
Nie jest to też idealna książka i nie będę ukrywać parę rzeczy nie podobało. Przede wszystkim zabrakło mi więce...

II tom w 100% dorównuje pierwszemu. Jedyny minus to niezgodność imienia brata głównego bohatera. W I i II części bohater występuje pod innymi imionami.