Wojny i spory pomorsko-brandenburskie w XV-XVI wieku

Księstwa pomorskie, od czasu pojawienia się na widowni dziejowej w XI w., toczyły liczne wojny z sąsiadami. Wśród nich była Polska i polskie księstwa dzielnicowe (wielkopolskie, śląskie), księstwa meklemburskie, księstwo rugijskie, dopóki istniało (tj. do 1325 r.), ale i zamorskie królestwo duńskie, zwłaszcza gdy w XII-XIII rywalizowało z Polską i Marchią Brandenburską o zwierzchnictwo nad Pomorzem. Jednak najważniejsze były spory i wojny z sąsiadem południowo-zachodnim, Marchią Brandenburską. Ich początki sięgają XII w., bo margrabiowie, będący spadkobiercami niemieckich margrabiów Marchii Północnej, posiadali kompetencje nadzorcze wobec terenów dawniej lucickich w dorzeczu rzeki Piany na zachód od dolnej Odry, a te po 1124 r. znalazły się w księstwie pomorskim Warcisława I i jego potomków. Stąd obecność margrabiego Ottona I w operacji księcia saskiego Henryka Lwa na Pomorzu w 1177 r., śmierć księcia Kazimierza I dymińskiego na polu bitwy z tymże margrabią w jesieni 1180 r. w ramach wspierania osaczanego tego spotężniałego księcia saskiego przez cesarza Fryderyka I i jego sojuszników . Na terenie zaodrzańskim dochodziło też potem do wojennych zdarzeń pomiędzy Brandenburgią a Danią, która z woli Rzeszy od 1185 r. zluzowała Polskę (między Wisła i Odrą) i księstwo saskie (na zachód od Odry) w sprawowaniu zwierzchnictwa nad księstwami pomorskimi. Takie wojenne zdarzenia miały miejsce w latach 1198 i 1214...
(fragment Wstępu)

Bitwy/Taktyka 45