Witajcie w Ameryce

Patologia w rodzinie może przyjmować różne formy, czasem jest widoczna na zewnątrz, a kiedy indziej jest wewnątrz na pozór zwyczajnej rodziny. Ellen przestała mówić. Po rozpadzie małżeństwa jej rodziców postanowiła, że nigdy się już nie odezwie. Ojciec – znęcał się nad rodziną fizycznie i psychicznie, matka – osoba dominująca w rodzinie, aktorka teatralna, wiecznie w ruchu, nie znosi słabości i nie dopuszcza myśli, że coś może robić źle i tym samym krzywdzić dzieci. Jest jeszcze brat, który zamknął się w swoim świecie i pokoju i tylko tam czuje się bezpiecznie, ze swoją muzyką. Pomiędzy nimi Ellen, wrażliwa nastolatka, która przestając mówić wyraża niemy bunt przeciwko światu, w którym przyszło jej żyć. Świat widzimy jej oczami, oczami dziecka, które nie potrafi poradzić sobie z rozpadem rodziny. Miotają nią sprzeczne emocje: z jednej strony ojciec był znienawidzony, bała się go jak był, z drugiej strony, jak odszedł, brakuje go do pełnej rodziny. Frustrację pogłębia jego zachorowanie na chorobę psychiczną, a później śmierć. Matka zdaje się nie zauważać problemów córki i jej niemego wołania o pomoc. Z całości wyłania się bardzo smutny i traumatyczny obraz rodziny, wydarzenia relacjonowane są niemal beznamiętnie przez Ellen, w rezultacie całość niesie potężny ładunek emocjonalny, aż chce się krzyczeć z bezsilności.
Polecam, kapitalnie przedstawiony obraz dysfunkcyjnej rodziny, zostawia po sobie wiele do przemyślenia i zostaje długo w pamięci.