Wehrwolf

Zło może przybierać różną formę, może występować jako wściekłe zwierzę, zjawa cmentarna albo i nocna mara siadająca na piersi śpiącej osoby. Ucieleśnieniem zła może być oczywiście człowiek, okrutny i bezwzględny wobec innych - jako mąż, ojciec - względem tych najbliższych.

Marek Ścieszek w swoim Wehrwolf ukazuje czytelnikowi istotę zła na przykładzie trzynastu krótkich historii. Historii różniących się od siebie klimatem, a jednocześnie posiadające dodatkową, wspólną cechę - strach. Zarówno ten dziecięcy przywołany duchami z szafy, jak i ten paraliżujący, powodujący rezygnację podczas walki o swoje życie.

Historie powodują, że zatrzymywałem się kilkukrotnie po każdej z nich zanim przeszedłem do następnej. "Płytki grób" oraz "Coś za coś" jeszcze długo będą siedziały w mojej głowie. Moim numerem jeden jest jednak opowiadanie "Karuzela" przedstawiające historię nastoletniego Kuby, który razem ze swoją dziewczyną odwiedza miejski lunapark. Mimo dobrej zabawy, chłopaka zaczyna nawiedzać tajemniczy szept, deja vu. Punktem kulminacyjnym okazuje się wizyta w Gabinecie grozy, gdzie wspomnienia zaczynają być bardziej wyraźne i przerażające.

W pewnym momencie zorientowałem się, że nie ma tu przesytu, nie broczę umazany krwią, nie taplam się w gównie. Jak się przekonałem, nie było to potrzebne. Marek Ścieszek niczym profesjonalny kelner, potrafi podać czytelnikowi strach i okrucieństwo nie rozlewając przy tym krwi, flaków czy też innych wydzielin. To była wytr...