Peadar de Burca widzi nasz kraj zupełnie inaczej niż my. Jest to spojrzenie na Polskę i Polaków z zewnątrz, ironiczne, ale pełne podziwu, czasem pełne niedowierzania, ale zawsze pozytywne. Jego felietony niejednokrotnie są brutalne, ale zawsze, przez często zabawną i przerysowaną treść, sięgają do istoty naszej wyjątkowości. Na pytanie, co mu się podoba w Polsce, odpowiada: `...ludzie. Czym byłby kraj bez ludzi i ich zalet: skromności, bystrej inteligencji, niezrównanej skłonności do innowacji, a także niespożytej potrzeby dokonywania odkryć? Pasjonują mnie osobliwi przyjaciele, których zgromadziłem. Życie u was jest piękne! Mówiąc krótko - działam dobrze na wasze samopoczucie. Bo ostatnią rzeczą, której potrzebujecie, jest cudzoziemiec charkający na wasze kruche poczucie wartości. Jest dokładnie odwrotnie: potrzebujecie mnie, Irlandczyka, który uporczywie twierdzi, że polska szklanka nie tylko jest do połowy pełna, ale jej zawartość bywa musująca, tryskająca bąbelkami, a także radością.` PEADAR DE BURCA Irlandczyk, mieszkający w Polsce ze swą, jak mówi, Praktyczną śląską Żoną. Entuzjasta polskiej kultury, mistrz stand up`u, prowokator, komediant, pisarz i scenarzysta. Peadar de Burca zyskał sławę przede wszystkim jako dyrektorem teatru, aż zaczął pisać scenariusze własnych przedstawień, stand up, które pokazywał szerokiej publiczności w Irlandii. Okazało się, że w tej formie czuje się najlepiej. Komediowy styl jego twórczości kojarzony był bardziej z Ameryką niż z Irlandią, a jego wystąpienia radiowe i telewizyjne często budziły kontrowersje. Od kilku lat jest felietonistą katowickiej Gazety Wyborczej - `Kocham śląsk jak Irlandię`, współpracuje również z magazynem Elle. O Polsce wyraża się zawsze pozytywnie i z podziwem, mimo że jego spostrzeżenia są często ironiczne i pełne niedowierzania. W Polsce dał się poznać również dzięki przedstawieniu "Kiedy mężczyzna oszukuje", które było wystawiane m.in. w katowickim Teatrze "Korez". Jest ono oparte na "prawdziwej" historii niewiernego mężczyzny i wzbudza wiele emocji, głównie wśród pań. Wciąż trudno jednoznacznie stwierdzić, czy de Burca oparł je na własnych doświadczeniach...
Uporczywie pogodne myśli
Paedar de Burca
6
/10
Ocena 6 na 10 możliwych
Na podstawie 2 ocen kanapowiczów
Na podstawie 2 ocen kanapowiczów
/o-9788379641673/n/uporczywie-pogodne-mysli)
Popraw tę książkę
|
Dodaj inne wydanie
6
/10
Ocena 6 na 10 możliwych
Na podstawie 2 ocen kanapowiczów
Na podstawie 2 ocen kanapowiczów
Opis
Data wydania: 2016
ISBN: 978-83-7964-167-3, 9788379641673
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Kategoria:
Reportaż
Stron: 288
Gdzie kupić
Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki
2 osoby szukają tej książki
Moja Biblioteczka
Już przeczytana? Jak ją oceniasz?
Recenzje
Książka Uporczywie pogodne myśli nie ma jeszcze recenzji. Znasz ją? Może napiszesz kilka słów dla innych Kanapowiczów?
️ Napisz pierwszą recenzje
Moja opinia o książce
Opinie i dyskusje
Przeczytane
Z: Uwolnione
Y: 2016
Uporczywe myśli (o Polsce i Polakach)? – zgadzam się, ale pogodne? – bynajmniej…
De Burca napisał felietony nie tylko o Polsce i Polakach, ale te przeważają. Nie do końca odpowiada mi ich forma, ale niezwykle mi się podoba ich inteligentna ironia i spostrzegawczość. A diagnoza postawiona przez Autora jest tyleż trafna co bolesna. Tacy jesteśmy!
Nie mamy dobrych notowań poza naszą granicą, myślę, że za sprawą braku dystansu do samych siebie, do narodowych bohaterów i symboli. Autor punktuje jasno i trafia celnie poczynając od ściągania na egzaminach, braku kontaktu wzrokowego z rozmówcą poprzez ksenofobię a na kościele i JPII kończąc. Ludzie się nie uśmiechają, brakuje im życzliwości dla drugiego człowieka, żyją po to by pracować a najbardziej przerażająca jest „milcząca większość Polaków, którzy położą uszy po sobie i nic nie zrobią”, np. w sprawie wilków. Ale nie tylko.
Być może te myśli są pogodne pomimo wszystko? I dlatego uporczywe (uporczywie pogodne) – bo to takie zaklinanie rzeczywistości? Mnóstwo trafnych spostrzeżeń, warto się z nimi zapoznać.
De Burca napisał felietony nie tylko o Polsce i Polakach, ale te przeważają. Nie do końca odpowiada mi ich forma, ale niezwykle mi się podoba ich inteligentna ironia i spostrzegawczość. A diagnoza postawiona przez Autora jest tyleż trafna co bolesna. Tacy jesteśmy!
Nie mamy dobrych notowań poza naszą granicą, myślę, że za sprawą braku dystansu do samych siebie, do narodowych bohaterów i symboli. Autor punktuje jasno i trafia celnie poczynając od ściągania na egzaminach, braku kontaktu wzrokowego z rozmówcą poprzez ksenofobię a na kościele i JPII kończąc. Ludzie się nie uśmiechają, brakuje im życzliwości dla drugiego człowieka, żyją po to by pracować a najbardziej przerażająca jest „milcząca większość Polaków, którzy położą uszy po sobie i nic nie zrobią”, np. w sprawie wilków. Ale nie tylko.
Być może te myśli są pogodne pomimo wszystko? I dlatego uporczywe (uporczywie pogodne) – bo to takie zaklinanie rzeczywistości? Mnóstwo trafnych spostrzeżeń, warto się z nimi zapoznać.
× 1
|
link
|
@zooba
2019-11-27
5
/10
Przeczytane
Jaki piękny tytuł :) Tym mnie autor zjednał do siebie. Nie znałam go skądinąd. Dla niewtajemniczonych - Pedar de Burca jest mieszkającym w Polsce komikiem, przeprowadził się tu z Irlandii i mieszka na Śląsku. Ze swojej perspektywy imigranta opisuje różne aspekty życia w Polsce, a z obowiązku zawodowego (jak mniemam) stara się to robić w lekki i zabawny sposób.
Wiadomo, dobrze jest popatrzeć na siebie z innego punktu widzenia, zachowując dystans. Rzeczy oczywiste przestają się takimi wydawać, a inne widzimy po raz pierwszy. To było ciekawe. Duża część felietonów podobała mi się. Niestety były tez takie, które mnie najzwyczajniej zirytowały. I to nie dlatego, że się nie zgadzam z autorem (o tych później). Zdenerwowały mnie te teksty, które autor rozwodnił - na przykład ten o pladze psich kup. Wszystko było dobrze, gniew uzasadniony, aż na końcu autor puszcza oko do czytelnika, jakby uznał, że bez elementu humorystycznego nie można się obyć. Słabe to było.
Jeszcze bardziej zdenerwowałam się, kiedy de Burca ogłosił, że wyleczył się z astmy przechodząc na dietę bezmleczno-bezglutenową, węglowodanową wspomaganą witaminami i już trzy tygodnie (!) świetnie się czuje. Może lepiej, żeby się nie wypowiadał w tej kwestii, albo chociaż po roku skutecznej terapii (wiem coś na temat alternatywnych metod leczenia astmy i alergii).
I na koniec felieton o Żelaznej Lady, która była 'gupiom babom' - taki poziom argumentacji uważam za wybitnie słaby. Brakowało mi konkretów, bardzo b...
Wiadomo, dobrze jest popatrzeć na siebie z innego punktu widzenia, zachowując dystans. Rzeczy oczywiste przestają się takimi wydawać, a inne widzimy po raz pierwszy. To było ciekawe. Duża część felietonów podobała mi się. Niestety były tez takie, które mnie najzwyczajniej zirytowały. I to nie dlatego, że się nie zgadzam z autorem (o tych później). Zdenerwowały mnie te teksty, które autor rozwodnił - na przykład ten o pladze psich kup. Wszystko było dobrze, gniew uzasadniony, aż na końcu autor puszcza oko do czytelnika, jakby uznał, że bez elementu humorystycznego nie można się obyć. Słabe to było.
Jeszcze bardziej zdenerwowałam się, kiedy de Burca ogłosił, że wyleczył się z astmy przechodząc na dietę bezmleczno-bezglutenową, węglowodanową wspomaganą witaminami i już trzy tygodnie (!) świetnie się czuje. Może lepiej, żeby się nie wypowiadał w tej kwestii, albo chociaż po roku skutecznej terapii (wiem coś na temat alternatywnych metod leczenia astmy i alergii).
I na koniec felieton o Żelaznej Lady, która była 'gupiom babom' - taki poziom argumentacji uważam za wybitnie słaby. Brakowało mi konkretów, bardzo b...
|
link
|
Cytaty z książki
O nie! Książka Uporczywie pogodne myśli. czuje się pominięta, bo nikt nie dodał jeszcze do niej cytatu. Może jej pomożesz i
dodasz jakiś?
