Książka jest owocem długiej drogi lekarskiej Autora. Stanowi próbę przedstawienia rozważań etycznych przeżywanych przez chorych, którzy znaleźli się przy końcu swojej życiowej drogi. Tacy pacjenci inaczej przeżywają swoje dolegliwości i schorzenia, niż chorzy młodzi czy w środkowym okresie życia, którzy nie dostrzegają jeszcze śmierci na horyzoncie swojego bytu. Opracowanie to nie ma charakteru podręcznika etyki, omawiającego kolejne problemy etyczne. Jest raczej próbą obiektywnej oceny dylematów i kontrowersji etycznych w odniesieniu do końcowego okresu życia człowieka i przy zaistniałych różnych teoriach i modelach etyki lekarskiej. Oceny tej dokonuje lekarz, który przez wiele lat opiekował się chorymi umierającymi, leczył ich z empatią, stosując współczesną hipokratesowską etykę medyczną pod postacią tzw. personalizmu realistycznego.