Książka jest zbiorem jedenastu esejów dotyczących malarstwa polskiego od połowy XIX do połowy XX wieku. Przedmiotem kolejnych rozważań są dzieła dobrze znane i artyści należący do najznakomitszych w naszej sztuce – między innymi: W altanie Aleksandra Gierymskiego, Śmierć Barbary Radziwiłłówny Józefa Simmlera, Dziwny ogród Józefa Mehoffera, unizm Władysława Strzemińskiego. Wspólnym mianownikiem jest przeświadczenie o cielesnych i psychologicznych ramach twórczości.
Każdy obraz może być odczytywany na różne sposoby, dlatego zaprezentowane w książce interpretacje nie wyczerpują złożoności znaczeń, są jedynie próbą zbliżenia się do dzieła w sposób, który wskazuje na perspektywę zdecydowanie zaniedbaną przez naszą historię sztuki, a ugruntowaną w ciele. Dzięki niej ujawniają się związki międzyobrazowe niedostrzegane w analizie hermeneutycznej. Malarstwo jest zawsze w jakiejś mierze obrazem ciała artysty – ciała, a więc i psychiki, która poza nim nie istnieje.