Ucho, gardło, nóż

Kocham tę książkę. Mimo, iż panuje w niej chaos jeśli chodzi o fabułę, albowiem autorka płynnie przechodzi z jednej historii w druga, książka ma swój smak. Widać, że Vedrana to sfrustrowana stosunkami politycznymi i właśnie ta frustrację w sposób magiczny przelewa na papier. W książce znajdziemy również pouczające teksty. mam jeden w pamięci: "Zobacz jak ludzie rękami i nogami i głowami bez jednego włosa walczą życie. O chemioterapię, na którą ich nie stać, o naświetlania, na które musza czekać miesiącami. Zobacz, że oni nie zadają sobie durnych pytań (..). Oni, choć łysi, gnijący, pożółkli i biedni, z odciętymi cyckami i z torebkami na mocz. Bez kiszek i pęcherzy, oni są przepełnienie radością życia! Człowiek musi mieć raka, by zrozumiał na czym polega radość życia w całej krasie!"

Bardzo specyficzna książka zdecydowanie nie łatwa do przebrnięcia. Prawie 200 stronicowy, chaotyczny monolog autorki często nie stroniącej od wulgaryzmów. Szczerze to trudno mi ocenić tą książkę, ponieważ chyba nie do końca zrozumiałam co autorka chciała przekazać.