Thorgal. Kriss de Valnor #06. Wyspa zaginionych dzieci

Z pobocznych serii Thorgala - ,,Wyspę zaginionych dzieci'' czytało mi się najprzyjemniej. Dostajemy zamkniętą historię (pierwszy powód do radości), a to sprawia czytelnikowi ulgę, ponieważ od dawna scenarzyści zaczęli przyjmować serialowe motywy, jak ucięte zakończenia, wprowadzanie niepotrzebnych wątków w fabułę (np. Jolan zjawiający się w ,,Statku mieczu'', który pojawia się raptem na kilku kadrach, co zwalnia akcję i zabiera miejsce prawdziwemu bohaterowi naszej ukochanej serii). W końcu nie muszę znać każdy album od podszewki, żeby wiedzieć, co się dzieje, kto z kim i dlaczego. Niech będzie sobie wtórny (dzieciaki na wyspie - pomyślmy - ,,Alinoe'' część druga?). Nie dbam o to, że autorzy się powtarzają, bo czytałem z zaangażowaniem, czego nie mogę powiedzieć o ,,Szkarłatnym ogniu'', który okazał się wielkim niewypałem (czego nie mogę pojąć, bo Xavier Dorison odpowiedzialny jest za obie historie - i za ,,Wyspę...'' i za ,,Szkarłatny...'').

Autor bawi się elementami fantastyki, nawiązując do poprzednich dokonań Thorgala - chwała mu za to, bo przynajmniej wie, o co w tym wszystkim chodzi. Wie, za co pokochaliśmy tę serię i dlaczego wciąż ją czytamy, nawet jeśli zdajemy sobie sprawę, że najlepsze ,,odcinki'' mamy w swojej kolekcji. Iż nikt nie zastąpi zabójczego duetu: Rosiński-Van Hamme. Natomiast warto zadać pytanie: czy to nie jest ostateczny moment, by zakończyć wieloletnią sagę o wikingu z gwiazd?