Tak kochają lemury

Książka o ciężkich przypadkach zwierzozakręcenia. O ludziach, których nadrzędną troską jest dobrostan zwierząt. Którzy ratują, leczą, „tymczasują”, karmią, szukają odpowiedzialnych domów stałych, kochają, przytulają, po prostu są dla zwierząt. Ale i o samych zwierzakach także. Jak pięknie potrafią się odwdzięczyć swoim wybawcom, jak czasami trudno im pojąć, że człowiek, to nie tylko oprawca, ale i przyjaciel. Dużo w książce informacji o żółwiach, nietoperzach, srokach, lemurach – wymieniam te akurat, bo były dla mnie odkrywcze (informacje rzecz jasna).
Książka jest nierówna, troszkę przegadana, występują w niej dłużyzny i lekko irytujące wtręty, ale macham ręką i wybaczam. Autorka włada lekkim piórem, pisze z humorem i ogromną sympatią dla zwierzaków i samych Zakręconych. Poziom empatii tych ostatnich przekracza wszelkie normy. Wielki szacunek należy się panu prokuratorowi z Brzegu, któremu nieobojętny jest los zwierząt osób skazanych, i który konsekwentnie wymaga odpowiedniego traktowania czterołapów od swoich podwładnych. Domaga się wysokich kar za znęcanie nad zwierzętami. Moim faworytem jest jednak pan Andrzej z wrocławskiego zoo, który matkuje włochatym niemowlętom, które nie przeżyłyby bez niego. Zdjęcia zamieszczone w książce, pokazujące ogrom czułości, z jaką pan Andrzej patrzy na swoich podopiecznych, są niezwykłe.