/9bb7ed7c33d5cd50f53c4f67fabf7057/n/sztuka-dawnego-opola)
Dotychczasowe naukowe opracowania niemieckie i polskie dot. sztuki Opola były wyłącznie inwentarzami zabytków lub pisanymi na ich podstawie pracami popularnymi. Konferencja „Sztuka dawnego Opola” (zorganizowana w dn. 29- 30.09.2016 przez Muzeum Śląska Opolskiego, Instytut Historii UO, Instytut Historii Sztuki UWr, Polskie Towarzystwo Historyczne O/Opole i Archiwum Państwowe w Opolu), której celem było zebranie obecnego stanu wiedzy o dokonaniach artystycznych na terenie Opola w jego dawnych, lokacyjnych granicach (z przedmieściami, w tym z monastycznym suplementem miasta, jakim było opactwo Norbertanek w Czarnowąsach), jak i rozrastającego się Opola doby industrialnej, przyniosła szereg ważnych tekstów problemowych omawiających dzieje sztuki miasta, położono przy tym nacisk na mniej znane zagadnienia doby baroku, XIX i XX w. Autorzy badań historycy sztuki, historycy i architekci z różnych ośrodków zaprezentowali wyniki swoich prac podczas konferencji, jednak z przyczyn oczywistych, w ten sposób dotrzeć można było jedynie do wąskiego grona odbiorców.
Rezultaty tego spotkania zebrano w – pionierskiej w przypadku Opola – publikacji w formie zbioru 17 esejów, dotyczących zagadnień od średniowiecza do współczesności, jako bogato ilustrowanej książki liczącej ok. 300 str. (w tym ponad sto cz-b. i 36 kol.).
Z recenzji wydawniczej dr hab. Agnieszki Zabłockiej-Kos (IHS UWr):
Przedstawiona do recenzji książka stanowi zbiór artykułów dotyczących sztuki Opola w okresie od średniowiecza do czasów współczesnych. Połowa z nich dotyczy epoki średniowiecza i nowożytności, połowa zaś czasów XIX i XX wieku. Jest to dobry i wyważony podział. Treści dotyczą wszystkich gatunków sztuki, z tym że w odniesieniu do nowoczesności przeważają teksty poświęcone architekturze. Artykuły są w większości bardzo erudycyjne, świetnie zakorzenione w dotychczasowych badaniach, opatrzone bogatym aparatem naukowym, wykorzystujące nieznane dotąd źródła. Szczególnie interesujące są artykuły dotyczące epoki baroku i rokoka oraz czasów po 1945 roku.
Przedstawiona do recenzji książka stanowi zbiór artykułów dotyczących sztuki Opola w okresie od średniowiecza do czasów współczesnych. Połowa z nich dotyczy epoki średniowiecza i nowożytności, połowa zaś czasów XIX i XX wieku. Jest to dobry i wyważony podział. Treści dotyczą wszystkich gatunków sztuki, z tym że w odniesieniu do nowoczesności przeważają teksty poświęcone architekturze. Artykuły są w większości bardzo erudycyjne, świetnie zakorzenione w dotychczasowych badaniach, opatrzone bogatym aparatem naukowym, wykorzystujące nieznane dotąd źródła. Szczególnie interesujące są artykuły dotyczące epoki baroku i rokoka oraz czasów po 1945 roku.
Z recenzji wydawniczej prof. dr hab. Anny Pobóg-Lenartowicz (IH UO):
Recenzowany tom poświęcony sztuce Opola jest zbiorem niezwykle ważnych i cennych artykułów. Co istotne, nie ma on charakteru rocznicowego, w tym sensie, że nie jest „laurką” na cześć miasta, ani nie powtarza obiegowych, znanych opinii na temat opolskich zabytków sztuki i architektury. Niemal każdy tekst ma charakter nowatorski, niektóre z nich są wręcz przełomowe w stosunku do dotychczasowego stanu badań, wszystkie – pobudzają do dalszej naukowej dyskusji.
Z tekstu wprowadzającego prof. Ewy Chojeckiej, wybitnej historyczki sztuki, jednej z najlepszych znawczyń sztuki Śląska:
Wyraziste dzieło sztuki i architektury potrafi trwać dzięki swej artystycznej jakości, niekiedy na przekór pierwotnym intencjom ideologów. Stąd wyrosła obecna myśl, aby podjąć próbę wyznaczenia serii opolskich dzieł najznamienitszych w oparciu o ich artystyczny walor i potencjał. Na takiej płaszczyźnie możliwy jest też cel dalszy: pojednanie z historią miasta, w przeszłości pokaleczoną i porozrywaną, niespójną, zasłanianą propagandowymi hasłami. Przed nami stoi zadanie tworzenia obrazu tożsamości Opola poprzez wypromowanie jego artystycznego wizerunku tu i teraz. […] To próba zbudowania na rozchwianym gruncie miejscowej historii, pooranej zapadlinami i niespójnościami, czegoś, co w przyszłości może posłuży do stworzenia obrazu autentycznej tożsamości miasta, wolnej od zawirowań i dyktatu polityk historycznych.
Wyraziste dzieło sztuki i architektury potrafi trwać dzięki swej artystycznej jakości, niekiedy na przekór pierwotnym intencjom ideologów. Stąd wyrosła obecna myśl, aby podjąć próbę wyznaczenia serii opolskich dzieł najznamienitszych w oparciu o ich artystyczny walor i potencjał. Na takiej płaszczyźnie możliwy jest też cel dalszy: pojednanie z historią miasta, w przeszłości pokaleczoną i porozrywaną, niespójną, zasłanianą propagandowymi hasłami. Przed nami stoi zadanie tworzenia obrazu tożsamości Opola poprzez wypromowanie jego artystycznego wizerunku tu i teraz. […] To próba zbudowania na rozchwianym gruncie miejscowej historii, pooranej zapadlinami i niespójnościami, czegoś, co w przyszłości może posłuży do stworzenia obrazu autentycznej tożsamości miasta, wolnej od zawirowań i dyktatu polityk historycznych.
