Opinia na temat książki Szeptanka

"To co ukryte w ciemności, chce wyjść na światło. Obojętnie kiedy, gdzie i jak".

Zanurzam się w tej opowieści tracąc orientację i kontakt z rzeczywistością. Byłem tylko ja i książka, która pochłaniała mnie całkowicie.

Zapatrzony w literki. Zaczytany w treść odpływałem... W legendy i kociewskie opowieści osnute tajemniczością i ludową mądrością.

Ta historia paraliżowała mnie. Wchłaniała mnie ciemność. Jakiś dziwnie szaleńczy wir powodował zawrót głowy. Wirowałem wokół własnej osi. Odczuwałem czyjąś obecność, choć nikogo nie widziałem. Słyszałem za to głosy. Nie rozumiałem ich. Brzmiały dziwnie. Czułem czyjś dotyk. Coraz więcej dłoni. Nie widziałem ich, tylko czułem. Poddałem się im. Byłem w jakiejś niezrozumiałej dla mnie czytelniczej... ekstazie.

To co tutaj zaczęło się dziać było dla mnie nie do zniesienia. Moim ciałem wstrząsnęły dreszcze. Z mojego gardła nagle wydobył się krzyk (domownicy spojrzeli na mnie jakoś tak dziwnie). Zamknąłem się w sobie. To nie pomagało. Czułem dziwny niepokój. Jakieś nieracjonalne myśli pojawiały się w mojej głowie...

Pomogło tylko porzucenie własnego ciała i... spojrzenie na to wszystko jakby z boku.

"Czy to sen, czy jawa... nie umiem stwierdzić". Wiem za to, że „Szeptanka” to świetnie poprowadzona opowieść o... młodości i popełnianiu błędów, "żeby wzrastać. I tworzyć własną historię. Tylko swoją". To wreszcie historia o prawdzie, która prędzej czy później w końcu wychodzi na jaw.

Autorka kolejny raz napisała świetną opowieść, w którą wprowadzała mnie metodycznie, krok po kroku przedstawiając mi różne fragmenty tej historii. Fragmenty pełne mroku i niepokoju, które finalnie ułożyły się w jedną całość. Wszystko zostało otulone pięknem kociewskiej ziemi, co tylko dodało tej opowieści oryginalności. Silne kobiece postaci są wyróżnikiem tej książki. Ich losy się przenikają tworząc niebanalną opowieść o sile kobiet.