Świadomość

Można w życiu skupić się na pochłanianiu zmysłami wytworów ludzkich - wszyscy tak robimy. Malarstwo, muzyka, literatura. Czytamy, słuchamy, oglądamy. Ale aby zmierzyć się z sednem naszego jestestwa, to nie wystarczy. Są ludzie, którzy sięgają głębiej. Jesteśmy materią - komórkami namnażającymi się w wyniku podziałów. Czy w efekcie tego procesu uformowane MY, to coś więcej niż widoczna finalna postać rzucająca cień?

Daniel Dennett w "Świadomości", swym opus magnum, spróbował poszukać odpowiedzi.

Książka jest monografią wymagającą od czytelnika dużej uwagi. Szczególnie rozdział o czasowej percepcji bodźców przez umysł (str. 195-239) było dla mnie wyzwaniem. Pewne partie czytałem kilkukrotnie. Zawsze jednak, jak już zrozumiałem trudniejsze fragmenty, okazywało się, że wysiłek włożony w zrozumienie, się opłacił. Dennett bardzo erudycyjnie porusza się na kilku poziomach. Jako kognitywista, ma szeroką wiedzę z neurologii i filozofii umysłu. Problemy sztucznej inteligencji też nie mają dla niego tajemnic. W 1991 roku, kiedy ukazała się książką, już od 25 lat prowadził badania nad umysłem. Deklaruje się, jako materialista. Pojęcie 'duszy' jest mu kompletnie obce, już nawet z powodu niemożliwości zbudowania akceptowalnej definicji tego słowa. Nie boi się stawiać pytań niewygodnych, czasem pozornie dziecinnych, które jakoby nie przystoją profesorowi. Nie traktuje z przesadną atencją, uświęconych tradycją, wielkich myślicieli i ich idei, jeśli są według niego błędne. ...