Opinia na temat książki Stan nieważności

„Stan nieważności” to psychologiczno-obyczajowa powieść Katarzyny Kołczewskiej.

Fabuła oscyluje wokół osiemnastoletniej Julity, która tkwi między niebem a piekłem w pustostanie zwanym śpiączką.

„Nie umierałam, bo po drugiej stronie chyba nikt mnie nie chciał, ani nie żyłam, bo nie chciałam”.

Bałam się tej historii, jej ciężaru emocjonalnego, zastanawiałam się, czy dźwignię... Skomplikowane relacje rodzinne poznajemy dzięki perspektywie pierwszoosobowej głównej bohaterki, bo, mimo że nie może reagować, Julita jest wszystkiego świadoma. Jej stan pozwala na przywołanie wielu wspomnień, co prowadzi do gorzkich przemyśleń i refleksji. Problem w tym, że dziewczyna nie chce się obudzić i wracać do życia, które wiodła.
Powyższa perspektywa pojawia się naprzemiennie ze zwykłą trzecioosobową narracją dotyczącą funkcjonowania reszty rodziny. Ich zdawać by się mogło zwyczajne życie, zmienia się diametralnie, również i w nich samych powoli i nieubłaganie pojawią się zmiany.

Spodziewałam się większego dramatyzmu i poruszenia, ale była to po prostu na wskroś smutna, przesiąknięta współczesnymi problemami opowieść, nad którą warto się pochylić i wyciągnąć z niej lekcję.