W nowym zbiorze wierszy Zbigniew Joachimiak porównuje swoją twórczość - twórczość poety, który ma za sobą smugę cienia - do lotu na płatku kwiatu, trochę ryzykownego ze względu na kruchość wehikułu, lecz niezmiennie wysokiego i dalekiego, niepowstrzymanego, nieco straceńczego i szalonego lotu w stronę światów wciąż jeszcze nie dość znanych, a tak bardzo ukochanych, upragnionych.