Seminarium III. Psychozy

Seminaria Lacana stanowią do dziś jedne z najważniejszych prac w historii psychoanalizy. Kontrowersyjne i fascynujące, są zapisem zarówno oryginalnego przemyślenia samych podstaw nauki Freuda, jak i bezkompromisowego zmagania się z fundamentalnymi pytaniami stawianymi przez filozofię – o granice poznania i myślenia, istotę etyki i ludzką kondycję. Seminarium III z lat 1955–1956 najlepiej ukazuje oryginalność psychoanalizy Lancanowskiej. Łącząc doświadczenie kliniczne, wnikliwą lekturę pism Freuda oraz narzędzia językoznawstwa, Lancan podjął się gruntownego przemyślenia psychozy jako choroby nierozerwalnie związanej z tym, co symboliczne, z samą strukturą języka – z relacją znaczącego do znaczonego. Wprowadzone przez niego rozróżnienie na wyobrażeniowe, symboliczne i realne ukazuje w tym seminarium swoją diagnostyczną i teoretyczną skuteczność, słynna zaś koncepcja metafory i metonimii umożliwia mu zarówno rewolucyjną reinterpretację psychoanalitycznych koncepcji psychozy, jak i przemyślenie samych podstaw tego, czym jest komunikacja w języku.