Samira i Samir

"Gdyby mężczyźni byli wolni, nie potrzebowaliby odbierać wolności kobietom. Ten, kto jest wolny, nie musi nikomu innemu zabraniać być wolnym".

Afganistan. Dziewczynka, która miała stać się chłopcem by ocaleć. Tak wychowywany człowiek styka się z problemem własnej tożsamości. Przychodzi moment kiedy trzeba określić się jako kto istnieję by wybrać życiową drogę i rolę z jaką chce się utożsamiać.
Opisywany świat to taki, w którym nie przystoi być kobiecie równie silną co mężczyźnie.

Tematyka godna rozważań, do tego krąg kulturowy mniej znany u nas więc tym bardziej wart zgłębienia. Jest jedno "ale", które utrudnia przejście przez lekturę, a mianowicie styl pisania. Stykamy się tu z taką konwencją opowieści, gdzie podczas czytania ma się wrażenie, że wchodzimy na stromą górę. I nie chodzi mi tu o sam fakt, że trudniej wyczuć dialogi, bo nie ma ich w typowy sposób wyeksponowanych, ale o sam język, na wpół liryczny, momentami zapętlający w opisie zdarzeń. Mamy np. w jednym zdaniu, że Samira jest szczęśliwa z takiego a takiego powodu, w drugim, że jest nieszczęśliwa, a w kolejnym, co znów daje jej szczęście i potem znów co sprawia, że czuje się nieszczęśliwa. I tak przez pół strony. Trzeba podczas czytania zwolnić, żeby coś nie umknęło, gdyż jedne zdarzenia są ledwie potwierdzone w tekście, inne dotyczące przeżyć mogą zajmować stronę, dwie.