Opinia na temat książki Saga o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo

Książka Anny Fryczkowskiej była dla mnie zupełnym zaskoczeniem i to takiego rozmiaru, że poświęciłem lekturze wszystkie moje wolne godziny, a nawet część nocy.

Proszę autorkę o wybaczenie, ale nie potrafię umiejętnie wyrazić zachwytu, który towarzyszy mi, gdy pisząc teraz „recenzję”, myślę o Sadze i jej wpatrzonych w niebo bohaterach. Przysiadłem z wrażenia i ślepię to w okładkę książki, to w czerń za oknem i do głowy przychodzą mi kujawskie wspomnienia, jakbym spędził z Jóźwiakami ostatnie wakacje, a proszę mi wierzyć, nie spędziłem.

Niby zwykła i prosta rodzinno-wiejska historia, ale podana pomysłowo i niezwykle ciepło, tak, to chyba najlepsze określenie. Nie ma tu złego, którego pojawienie doprowadziłoby mnie o palpitacje serca i mimo, że los doświadczał bohaterów powieści okrutnie, wszystko przyjmowałem z wewnętrznym spokojem, chyba tak jak trzeba przyjmować życie. Wplecione delikatne wątki baśniowe dodały I części sagi ciekawego smaczku (pachniało mi tu nieco Radkiem Rakiem i jego Szelą) i paradoksalnie jeszcze bardziej osadziły opowieść Fryczkowskiej w fundamencie ziemi. Bo to właśnie ziemska historia i tym, co z ziemi pochodzi ale też o tym, że trzeba patrzeć w bezkres nieba. My zaś, ludzie, nieco śmieszni, złośliwi, czasami okrutni i maluczcy w swym zaślepieniu, jesteśmy „pomiędzy”. I to od nas zależy, gdzie „ślepić” będziemy. Czy ogrodzimy się płotkami przed nowym (bo złym), czy też wyciągniemy dłoń ku „czemuś inszemu”. Trochę o chamskiej doli i nieuniknionej śmierci, sporo o chłopskiej miłości, ale nawet taki facet jak ja, przyjął ją bez zająknięcia, bo opisana została pięknie, a w dodatku pachniała sianem. Bohaterowie wyraziści, powiedziałbym „soczyści”, powieść bez zbędnych zdań, spójna i doskonale zaplanowana. Brać i czytać!

Już się wymądrzać nie będę – z przyjemnością sięgnę po kontynuację. Absolutnie polecam!