Opinia na temat książki Rok we mgle

Ale się wynudziłam…
Nie mam pojęcia jak można tak zepsuć świetnie zapowiadającą się historię.
Wciąż zastanawiam się, co sobie autorka myślała wplątując wspomnienia z wydarzeniami bieżącymi, które mieszały się jedne z drugimi, które sprowadziły w mojej głowie chaos.
Jestem zła, zrezygnowana. Spodziewałam się czegoś więcej, bo intrygująco się zaczęło.
Zamiast zaskakujących zwrotów akcji i zawrotnego tempa, to walczymy ze snem, gdyż wszystko dzieje się tak powoli…

Abby chce wyjść za Jake’a, ale on już ma dziecko z poprzedniego małżeństwa – Emmę.
Dziewczynka ma 6 lat i zostaje pod opieką przyszłej macochy.
Abby zabiera Emmę na plażę, wystarczy chwila, by odmieniła całe jej życie.
Emmma znika, a dla kobiety rozpoczyna się najgorszy rok w jej życiu.

Poznajemy wszystko z punktu widzenia Abby. Kobieta jest tak nostalgiczna, niezdecydowana i według moich kryteriów zdemoralizowana, że nie mogłam zapałać do niej ani cieniem sympatii.
Czy jej współczułam? Owszem. To chyba sytuacja, której się nie życzy nikomu, nawet najgorszemu wrogowi. Ale moje myśli same krzyczały „sama sobie była winna”.

Jestem rozczarowana takim obrotem spraw. Te zakończenie, takie przewidywalne, że miałam ochotę cisnąć tą książką w kąt. Niewiarygodne jest dla mnie, aby policja nie sprawdziła wszelakich tropów, tym bardziej, że rodzinę zawsze się bierze szczegółowo pod lupę, rozdrabniając na wszystkie części.
Męczące było czytanie o falach i o zwyczajach surferów. Miałam po wyżej uszu lamentowania Abby i ciągłych powrotów do przeszłości, które nic nie wnosiły, po za marnowaniem kolejnych stron, w tym mojego czasu.
Nie polecam, chyba, żeby zastosować do szybkiego usypiania.