Rok liturgiczny w świetle Biblii

Adwent liturgiczny przygotowuje nas w rocz­nym cyklu zba­wie­nia na dwa przyjścia Pana. W okresie pierwszych tygodni uka­zuje Pierwsze Przyjście – Wcie­lenie Słowa, w perspektywie zaś, dalszej jak przy koń­cu roku liturgicznego, Drugie Przyj­ście – pa­ruzję. Ukazując jedno i dru­gie Przyjście, jednakowo okre­śla­ne jako adventus, liturgia przy­gotowuje wiernych w od­nie­sieniu do każdego z nich nieco ina­czej. Pierwszy bo­wiem dzie­jowy adwent należy już do prze­szłości, a więc prze­ży­wa się go przede wszystkim jako pa­miąt­kę. Trzeba dodać od razu, że pa­miątka ta jest swoiście uo­bec­nio­na w misterium li­tur­gicz­nym, w któ­rym przeszłość, teraź­niej­szość i przyszłość zle­wa­ją się ja­koś w jedną całość. Niemniej jednak Pierwsze Przyj­ście należy do dziejowej przeszłości. Drugie natomiast – pa­ru­zja – wciąż jest przedmiotem realnego oczekiwania, jako przy­szłość. Stąd li­tur­gia adwentu tak mocno akcentuje przy­go­to­wa­nie moralne na sąd ostateczny, nie­od­łą­cz­nie związany z paruzją. Zżyliśmy się od wieków z takim podwójnym charakterem ad­­wen­­tu liturgicznego. Homiletyka liturgiczna tego okresu roku koś­cielnego wydobywała dotąd oba aspekty osobno – za­leżnie od potrzeb. Jednakże teraz, po Vaticanum II, kiedy jes­teśmy świad­kami dalszego „ubiblijnienia” liturgii, narzuca nam się, ja­ko zadanie, ujęcie adwentu bardziej zgodne z na­uką No­we­go Tes­tamentu. Polega ono na podbudowaniu wszel­kich ka­zań tego okre­su swoistą, biblijną teologią czasu. Ukaże nam ona dwa bi­b­lijne adwenty, wspominane w liturgii, jako po­łą­czo­ne jedną wię­zią zbawczego planu Boga. A wów­czas te­raź­niej­sze nasze ży­cie – życie świadków Chrystusa – ukaże się w nowym świe­t­le. Bę­dzie mianowicie czymś więcej niż wspominaniem prze­szłoś­ci, oddzielonym od tego, co ma nastąpić, będzie aktu­alnym prze­żywaniem obecności Chrystusa w naszym ludzkim cza­sie, który jest czasem zba­wienia.