Opinia na temat książki Punk 57

Książka pełna bólu i miłości. Zastanawialiście się kiedyś jak czuję się osoba wykluczona z życia towarzyskiego? Albo osoba, która wiecznie uważa że jest niewystarczająco dobra? Mogę powiedzieć, że jest to okropne uczucie, którego doświadczyła Ryen .

Ryen i Misha poznali się w podstawówce. Ich szkoły prowadziły program, w którym łączy w pary uczniów. Mieli oni pisać do siebie listy. Po zakończeniu jej oni stale ze sobą utrzymywali kontakt. Jednak mieli kilka zasad między innymi:
1.Nie mogą odwiedzać swoich miast
2.Nie mogą wyszukać informacji na swój temat w internecie

Czy to nie romantyczne? Poznali się w dzieciństwie, piszą ze sobą listy pomimo tego iż mogą to robić online. To jest jedna z rzeczy, przez które książka skradła moje serce.

Tylko co się wydarzy kiedy oboje stracą kontrolę nad własnym życiem?

Misha straci wszystko na czym mu zależało i pod przykrywką zacznie uczęszczać do liceum swojej korespondentki. Chłopak jednak ma nad nią przewaga, mianowicie złamał zasadę numer 2. Chce zrealizować plan zemsty, tylko na kim? Co było jego powodem?

W szkole zaczynają pojawiać się na ścianach cytaty podpisane pseudonimem Punk 57. Są przepełnione emocjami. (zaskoczyło i jednocześnie zasmuciło mnie wyjaśnienie tej sytuacji)

“Widzę cię, jak zdjęcia w ramkach, ale nie mogę cię dotknąć i nie mogę być, jak one. Punk”

Misha zbliża się do nieświadomej Ryen. Jest zawiedziony osobowością dziewczyny. Różniła się od dziewczyny poznał w listach.

“To właśnie tamtego dnia taka się stałam. Gdy uwierzyłam, że niepewna sympatia setki osób jest więcej warta niż miłość jednej.”

Co się stanie jak długoletni, korespondujący przyjaciele spotkają się na żywo, łamiąc zasady? Co wyniknie z ujawnienia wszystkich tajemnic?

“Było nam dobrze ze sobą, dopóki się nie spotkaliśmy.”