Puc, Bursztyn i goście

Króciutka lektura - ponoć omawiana w szkołach, ale nie kojarzę. Całkiem przyjemne losy Bursztyńcia, który robi największy bigos na podwórze. Mamy zderzenie charakterów. Kury uciekają w popłochu, do gospody trafia panicz. Pies-arystokrata. Wyniosły i wyraźnie czujący się, jakby postradał rozumy. Ale to pani domu, nasza gosposia, pani Katarzyna rządzi oraz dba o pokarm dla pupilków, lub gani za niecne zachowania, jak kradzież kotletów! Z życia wzięte - psy rozrabiają, kogut się wścieka, że panuje harmider w jego otoczeniu. Nieoczekiwani goście dodają pikanterii sytuacji. Nic, co by mogło zaskoczyć, lub jestem za stary na takie opowieści, gdzie otrzymujemy pokaz ze zwierzęcej natury, która zachowuje się niemądrze. Puc najrozsądniejszy z ekipy, ale jemu również powinęła się noga. Gdybym był młodszy - może miałbym większą zabawę. Dla starszych zbyt dziecinne i bez puenty.

Pamiętam, jak musiałam przeczytać tę książkę, bo była lekturą szkolną w klasach 1-3. Nie mogłam przez nią przebrnąć, tak bardzo mnie nudziła. Do dziś na samą myśl mnie odrzuca.

Nie wiem na ile teraz książka jest popularna jako lektura, ale ja uważam, że powinna być usunięta na stałe z kanonu lektur. Zwyczajnie się zestarzała, a na dodatek napisana jest naprawdę trudnym językiem. Chwilami ja miałam problemy czytając ją mojemu synkowi na dobranoc, a co dopiero dziecko z klas 1-3. Co do samych historii są w porządku, nie porywają, ale czyta się ok. Czuć tu jednak inne podejście do zwierząt i mamy obraz wsi, która już praktycznie nie istnieje.