Przemysłowe bezpośrednie inwestycje zagraniczne źródłem konkurencyjności regionu

Przeprowadzone dotąd badania procesów inflacyjnych w wielu krajach wskazują na występowanie silnej zależności między podażą pieniądza a poziomem cen. Jednak szczegółowa, wieloletnia analiza danych pokazuje, że prawidłowość ta obowiązuje jedynie w długim okresie (zob. np. Friedman, Schwartz [1982], Hallman, Porter, Small [1991], Deutsche Bundesbank [1992]). Wpływ zmian stóp procentowych, zmian podatków, kursu walutowego, zewnętrzne szoki podażowe, czy nawet krajowa presja płacowa powodują, że w krótkim okresie poziom cen może odbiegać od swojej wartości równowagi, wyznaczonej na podstawie analizy sytuacji monetarnej. Należy jednak zauważyć, że jeśli, pomimo wahań, poziom cen w długim horyzoncie czasowym związany jest ścisłą relacją z podażą pieniądza, może to stanowić znaczące ułatwienie dla banku centralnego w prowadzonej przezeń polityce pieniężnej. Oznacza to bowiem, że podaż pieniądza jest istotnym wskaźnikiem rzeczywistego stopnia restrykcyjności polityki monetarnej i tym samym ułatwia prognozowanie przyszłego rozwoju procesów inflacyjnych (Seitz, Tödter [2001], Tödter [2002]). Celem badania przedstawionego w niniejszej publikacji było sprawdzenie, czy podobna zależność długookresowa istniała również w gospodarce polskiej okresu transformacji. Pod pojęciem długiego okresu rozumie się okres obejmujący lata 1994?2003. Ze względu na to, że literatura na temat związków pomiędzy pieniądzem a cenami jest niezwykle obszerna, dla celów pracy wybrano jeden z modeli, który zależność pomiędzy pieniądzem i cenami traktuje jako zjawisko długookresowe.