Pozwól jej odejść

Historia, jakich wiele. I nie mam tu na myśli literackich odniesień, ale życie toczące się wokół nas. Najczęściej trudno nam wyobrazić sobie późniejsze konsekwencje, przede wszystkim emocjonalne, przed przystąpieniem do realizacji marzeń przy pomocy innych.

Na początku "Pozwól jej odejść" pewne zachowania oraz emocje opisane są pobieżnie, a przynajmniej tak odbieram trudną sytuację przygotowania się na macierzyństwo. Mało miejsca poświecono na przybliżenie zmagań sióstr z adaptacją do nowej rzeczywistości już na etapie podejmowania decyzji. Naprawdę zabrakło rozpracowania tematu z psychologami i wręcz rozłożenia na czynniki przeżyć surogatki. Chyba bardziej skomplikować sobie życia nie można, jak podjąć taką decyzję w oparciu o relacje rodzinne. Chciałoby się wykrzyczeć: czy one zgłupiały?!
Kolejne wydarzenia z życia obu rodzin przedstawiane są na zasadzie krótkich sekwencji dla lepszego zobrazowania czynników utrudniających ich stosunki. Nie wychodzi to źle. A właściwe zastosowanie proporcji daje przejrzystość i dobry wgląd w konsekwencje, z którymi każdy z bohaterów musi się zmierzyć. Nie ma tu oceniania i narzucania stanowiska przez autorkę. Kazdy sam może ustosunkować się do tego, co się dzieje.

Mój główny zarzut dotyczyć będzie niedopracowania powieści pod kątem obrazowania przeżyć męskiej części bohaterów. Nie zostali oni w pełni dopuszczeni do zrelacjonowania własnych odczuć, potrzeb i pragnień. Ostatecznie wyszło tak, że to jedynie my kobiety prz...

Jest to powieść mówiąca o poświęceniu i marzeniu o byciu matką. Bohaterkami są tu dwie kobiety, które są przyrodnimi siostrami w dodatku bardzo różnymi od siebie: Zoe bardzo pragnie być matką, jednak choroba jej to uniemożliwia, za to Nadia ma trójkę dzieci i chociaż nadmiar obowiązków bywa dla niej męczący to nigdy by nie zamieniłaby swojego życia na inne.
Książka zmusza do refleksji czy byłoby się zdolnym do takiego poświęcenia jakiego dokonała Nadia dla Zoe. To historia pełna emocji, gdzie każdy z bohaterów zmaga się z własną traumą, Nadia cierpi po oddaniu dziecka, Zoe nie może się pogodzić, że nigdy nie doświadczy tego uczucia jakim jest macierzyństwo. To nie koniec dramatów z jakimi zmierzą się bohaterowie, ale nie będę nic więcej zdradzać.Było to moje pierwsze zetknięcie z powieścią autorki, jej poprzednia książka jeszcze przede mną, ale z całą pewnością po nią sięgnę. Mimo, że jeszcze nie mam dzieci, ta książka wywarła na mnie wiele emocji. Jednak nie byłabym w stanie zdobyć się na taki krok jaki zrobiła Nadia.