Portrety na porcelanie

Każdą opowieść czytałam z zaciekawieniem. Najsłabszym punktem tej książki jest klamra tej opowieści, a dokładniej jej zakończenie. Odniosłam wrażenie, że autorka nie miała pomysłu na finał i coś tam wymyśliła, co przeszło. Bądź, co bądź nie ujmuje to stworzonym historiom. I taka mnie refleksja naszła, jak to my, ludzie, potrafimy ze strzępków słów, z obserwacji innych stworzyć sobie własne wyobrażenie ich życia, tego co robią i na pewno, co myślą też wiemy. Człowiek pod tym względem jest niedościgniony, ech. Autorka pisze łatwym językiem, przyjemnie mi się czytało, nie było niepotrzebnych dłużyzn i wymuszonych opisów.

Książka posiada swój klimat. Czyta się miło i przyjemnie, nic nas nie nuży i nie myślimy o wytęsknionym końcu. A koniec to najsłabsza część tej książki, jakby autorka nie wiedziała, jak zakończyć rozważania "Portretów (...)".Mimo to, miło się wspomina.

Nie sądzę, że powieść przeznaczona dla trzynastolatek, aczkolwiek jedynie tą mogłam kupić. Przeczytałam i sądzę, że trzeba do niej dorosnąć. i potrafić zrozumieć.