Aleksander Żywiecki uprawia ten rodzaj twórczości, która nie sili się na programowe nowatorstwo, a przeciwnie ostentacyjnie nawiązuje do malarstwa Młodej Polski, do lat w których to za sprawą Fałata i Stanisławskiego aż 90 procent adeptów malarstwa krakowskiej ASP wybrało pejzaż za główny motyw artystycznych dociekań. Sięga zatem do sztuki tradycyjnej, realistycznej w swej formie i jasnym przesłaniu, powracając tym samym do tego wszystkiego co w sztuce wzrusza, zachwyca pięknem i bogactwem otaczającego nas świata. W jego obrazach odnaleźć można, ową tak charakterystyczną dla malarzy przełomu wieków, sugestywną wizję nieskażonego jeszcze ludzką egzystencją krajobrazu szerokiej, nieokiełznanej natury i otwartych przestrzeni, ale i również krajobrazu dostrzeżonego pośród zupełnie prozaicznych fragmentów bujnej, jakże wdzięcznej polskiej przyrody.