Pokusa cienia. Trylogia cienia. Tom 2

Drugi tom przygód nieomal szlachetnego (tłumy jego ofiar nie podzielają tej opinii) skrytobójcy Caima, który nieustająco zmaga się ze swoim dziedzictwem maga cienia i z tępym uporem używa go jedynie w stanach najwyższej konieczności, np. zjadany nocą przez niedźwiedzia, mordowany przez oddział komandosów cienia itp. Niestety, konieczność użycia swoich mocy Caim dostrzega zwykle dopiero po kilku akapitach w trakcie których bieżący adwersarze odgryzają mu uszy, dziurawią ręce lub nogi i dorabiają kolejne przyszłe blizny do jego imponującej kolekcji. Gdyby nie dogodna zdolność Caima do samouzdrawiania, nasz bohater zmarłby niechybnie jeszcze w poprzednim tomie. A tak, kulejąc rusza na wyprawę by odszukać swoją zaginioną matkę i dziedzictwo (czymkolwiek by było), niekoniecznie w tej kolejności.
Oprócz wątku samego Caima, wycinającego sobie drogę na północ wśród rzesz przeciwników i rozkochującego w sobie mimowolnie kolejne niewiasty (szczęśliwie szybko giną lub znikają na większą część książki w barierze pomiędzy światami Cienia i Światła), akcja powieści obejmuje jeszcze losy świeżo ogłoszonej cesarzowej Josey (zmagającej się z zamachowcami, ciążą, rozruchami, wojną, radą polityczną oraz niegodziwymi reprezentantami tzw. prawdziwej wiary, dziwnie przypominającymi organizacyjnie znane nam powszechnie kościoły) oraz pełniącej rolę czarnego charakteru Sybelle, potomkini bliżej nieokreślonego władcy cienia (co zapewne oznacza, że w kolejnej części tej trylogii Caim będzie musiał...