Opinia na temat książki Pokój na piętrze

"Pokój na piętrze" w zamiarze autorki miał być współczesnym thrillerem inspirowanym powieścią gotycką "Dziwne losy Jane Eyre" Charlote Brontë.
Czy to się udało? Cóż, w moim odczuciu niekoniecznie.
Akcja powieści toczy się współcześnie na eleganckich przedmieściach w Alabamie.
Jane to młoda dziewczyna z trudną przeszłością, mała cwaniara i drobna złodziejka. Jane zostawia przeszłość za sobą i nawet jej imię nie należy do niej.
Dziewczyna zajmuje się wyprowadzaniem na spacer psów należących do elit zamieszkujących na zamkniętym osiedlu.
Tak poznaje Eddiego Rochestera, przystojnego, czarującego, bogatego i samotnego właściciela rezydencji. Eddie zaledwie kilka miesięcy temu stracił żonę w tragicznym wypadku na łodzi. Bea i jej przyjaciółka Blanche zaginęły, ich ciał nie odnaleziono.
Romans z Eddim wprowadza Jane w świat osiedlowej elity. Ale bajkę komplikują niejasne sprawy związane z wypadkiem.
Jane nie jest taka głupiutka, jest twardsza niż na to wygląda. Zaczyna węszyć. Pomiędzy parą czuć napięcie i nieufność - to było fajne.
Kreatywna wersja klasycznej powieści nie jest jednak tym, czym mogłaby być. Bohaterów co prawda łączą imiona, ale kompletnie nie odczułam gotyckiego ducha we współczesnym wydaniu.
Sama fabuła nie wyróżnia się niczym szczególnym, ale ponieważ lubię i dobrze się czuję w klimatach domestic noir to nieźle bawiłam się podczas lektury. Pod tym względem ta historia jest dla mnie ok.
Historię poznajemy z perspektywy Jane, ale z czasem dołącza do niej narracja Eddiego i Beai, co też lubię w powieściach z tego gatunku. Jest nuta tajemnicy, chwile niepokoju, może nawet i napięcia, są bohaterzy, którzy okazują się zupełnie inni, niż można byłoby przypuszczać. Zadawala pod warunkiem, że nie szuka się w niej za dużo Jane Eyre.