Opinia na temat książki Pogrzebany olbrzym

To moje pierwsze (po niesamowitych „Okruchach Dnia” z Hopkinsem i Thompson) spotkanie z Ishiguro. I w zasadzie nie wiem, jak mam je ocenić.
Urzekł mnie Jego styl, aura tajemniczości, oniryczne, rozpływające się w mgle opisy, jakaś tęsknota i smutek – tak, to wszystko głęboko tkwi między słowami powieści.
Fabularnie „Olbrzym” jest równie niezwykły – samotna para Brytów wyrusza w świat, by odszukać syna, który dawno temu opuścił ich wioskę. To powieść drogi, z groźnym smokiem czającym się na końcu tej na pozór (a może jednak rzeczywiście) niebezpiecznej wędrówki, w towarzystwie zmęczonego życiem rycerza sir Gawaine'a, ostatniego z arturiańskich legend. Przede wszystkim to książka o miłości i właśnie w tym wątku widać maestrię Ishiguro.
A jednak nie porwała mnie, niekiedy brnąłem przez nią niczym główni bohaterowie – było mi pod górkę i czułem znużenie.
Doceniam wątek łodzi i przewożenia nią zakochanych na odległą wyspę, podziwiam Autora za literacki kunszt i piękne używanie słów, za nostalgiczną wędrówkę po meandrach ludzkich uczuć, ale dla mnie było to za mało. Szkoda.