Książka Arkadiusza Bagłajewskiego jest bardzo cennym, w istocie monograficznym opracowaniem tego okresu twórczości Zygmunta Krasińskiego, który zamyka się z datami 1836-1843. Autor opracowania daje próbę całościowej lektury utworów wówczas napisanych (wliczając w nią korespondencję) w związku z najważniejszymi tendencjami rozwojowymi pisarstwa i myśli Krasińskiego widzianymi w szerokim kontekście romantyzmu polskiego i europejskiego. Książka zawiera zarówno bardzo precyzyjne i subtelnie przeprowadzone analizy i interpretacje poszczególnych utworów tego okresu, jak też stanowi próbę całościowego, zintegrowanego odczytania tego etapu kształtowania się i pisarstwa , i myśli poety.