Podstawy przetwórstwa spożywczego FORMAT-AB

Osada Latowicz nad Świdrem, bardzo dawna, niegdyś miasto znaczne, ludne, starostwo niegrodowe, było osobistym dobrem książąt mazowieckich. Ta prastara, obronna osada mazowiecka, położona w prawobrzeżnej części Ziemi Czerskiej, wzmiankowana była od 1238r. - kiedy to znajdowała się w posiadaniu rodu Powałów - Sasina, następnie biskupa płockiego Giedona i Klemensa. W 1300r. od książąt mazowieckich wieś Latowicz w dożywocie otrzymał Jan z Piekar herbu Półkozic, sędzia Ziemi Czerskiej. Następnie w 1313r. osada była w posiadaniu Krystyna wojewody mazowieckiego. Później znów powróciła w ręce książąt mazowieckich, rezydujących na zamku w Czersku. W 1420r.[20.VII] książę Janusz I Starszy nadał osadzie prawa miejskie Chełmińskie. Potwierdził je i rozszerzył w 1423r.[17.VII]. W XVI wieku Latowicz należał do dóbr królowej Bony, która wzniosła tu, na miejscu dawnej rezydencji książęcej, obronny dwór myśliwski i często przyjeżdżała wraz z całą swoją świtą na lato. Miasto było później w posiadaniu Anny Jagiellonki, a od 1609r. - Konstancji żony Zygmunta III. Obdarzane licznymi swobodami i przywilejami (otrzymało ich łącznie 18) rozwijało się. W 1564r. istniało tu 265 domów miejskich (murowanych) oraz 102 rzemieślników opłacających podatki, między którymi było: 36 piwowarów, l miecznik, 11 kuśnierzy 8 krawców, 8 prasołów, 16 szewców, l kołodziej, 8 kowali, 3 cieśli, 2 kramarzy, 2 rymarzy, l ślusarz, l siodlarz i 3 czapników. Miasto posiadało 64 włóki ziemi (1154,5 ha), brukowane ulice i licz...