Pod kloszem

Cóż, nie spodziewałam się po tej książce aż tak wiele dobrego. To niesamowite, że człowiek jest w nienajlepszej formie, bierze książkę do ręki i doznaje olśnienia, ma ochotę krzyczeć "Tak, właśnie o to chodzi, pozwólcie młodzieży czuć i przeżywać, pozwólcie i nie pocieszajcie, zróbcie tę książkę lekturą obowiązkową w szkołach ponadpodstawowych, zrozumcie, że dla każdego traumą może być co innego i nie chodzi o to, że inni mają gorzej, chodzi o to, że ważne jest to, jakie znaczenia dla ciebie ma konkretne wydarzenie!!!" Boże... jak dobrze, że są autorzy, którym wrażliwość jeszcze nie zanikła, którzy potrafią prowadzić krok po kroku w świat nastolatków. Tych młodych ludzi, którzy sami nie wyjdą przed szereg i nie powiedzą co im jest. Ludzie, niech każdy nastolatek przeczyta tę książkę, żeby wiedział, że jego problemy są ważne, że inni też mają ciężko, że mogą czuć to, co czują i nie należy nikogo za to osądzać. I niech przeczyta ją każdy rodzic, żeby mógł odnaleźć w sobie zrozumienie dla tych nastoletnich, z którymi czasami nie jest łatwo, żeby umieć ich docenić. Ech... Ta książka to objawienie, że wreszcie ktoś puszcza w świat to, o czym powinno się trąbić dookoła. I to objawienie świetnie napisane, spokojnie, bez nerwów, prowadzące krok po kroku do wnętrza młodych ludzi. Jestem pełna podziwu i szacunku. Brawo!