Płeć w projekcie. Modele tożsamości i cielesności w realizacjach szekspirowskich

Format 215,9 x 279,4 mm, 88 stron, oprawa sztywna, kartonowa, okładki i blok łączone spiralą, papier kredowy, ilustracje kolorowe, tekst w języku polskim, streszczenie w języku angielskim i niemieckim, rok wydania 2012. Katalog towarzyszący wystawie „Płeć w projekcie. Modele cielesności i tożsamości w realizacjach szekspirowskich”, prezentowanej w Centrum Scenografii Polskiej, Oddziale Muzeum Śląskiego, w dniach 21 listopada 2012 roku – 8 lutego 2013 roku. Celem wystawy było przybliżenie znaczenia, jakie odgrywa współczesna scena teatralna w powszechnym dziś dyskursie dotyczącym zagadnień związanych z tożsamością człowieka. Autorzy wystawy próbując zmierzyć się z tym wielowątkowym zagadnieniem, poddali analizie pojęcie kobiecości i męskości w kontekście kulturowym. Za pomocą siły, z jaką teatr od wieków porusza najważniejsze aspekty nurtujące zarówno jednostkę, jak i zbiorowość, autorzy odsłaniają przed współczesnym odbiorcą elementy konstrukcji, według której kultura definiuje te dwa pojęcia. W obrębie wystawy pokazano wybrane propozycje scenograficzne, stworzone dla takich inscenizacji, jak: Poskromienie złośnicy, Burza czy Hamlet w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego, Sen nocy letniej w reżyserii Anny Augustynowicz czy Makbet w reżyserii Mai Kleczewskiej. To oczywiście tylko niektóre z prezentowanych przedstawień, zrealizowanych według dramatów Williama Szekspira. Twórcy ekspozycji położyli szczególny nacisk na kostium, który nie tylko podkreśla grubą linią zamysł reżysera, będąc wymownym tłem dla przekazu, jaki kieruje on ku widowni, lecz także – będąc sam w sobie elementem „sztucznym”, rodzajem maski – uzmysławia widzom umowność pewnych z góry narzuconych konwencji, jakie każdego dnia, bezwiednie, niczym właśnie kostium w teatrze, nakładamy na swój sposób postrzegania rzeczywistości. Autorzy wystawy podejmując złożony problem zagadnień genderowych, ukazują oblicze teatru, który burzy stereotypy, łamie konwencje, wprowadza niepokój w utarte schematy uśpionego melodią codzienności społeczeństwa. Teatru, który odkrywa to, co przez lata było zakrywane, który nie stawia gotowej odpowiedzi, lecz zaprasza widza do swoistej podróży, w celu zbudowania własnej, bardzo indywidualnej interpretacji.