Planetary. Tom 1

Miazmatyczny wyziew, który zdobył liczne nagrody. Tandetna, osikowa ramota, która ma tyle wspólnego z ambicją powieści obrazkowych, co dziecko rysujące kredką, gdy mamusia docenia wkład, a pozostali nabijają się z niedbałości i ograniczonej przestrzeni mentalnej. Skurcz jelita grubego - kiepskie wykorzystanie obranych tematów, jak człowiek-widmo czy mityczne stworzenia z zakrzywionej czasoprzestrzeni. Przestrzelone dialogi, powykręcany mistycyzm popkulturowy, który prowadzi na zatracenie. Bzdurny ideologicznie, jako pulpa niesmaczna i odnotowana po terminie. Chwilami szmira dla koneserów breji i lania wyrazów, które bohaterowie wypowiadają z wielką powagą, gdy powinni skrzyć sarkazmem - wyśmiewając czytelnika oraz rzeczywistość nastaną. Kompletnie nietrafione pomysły fabularne, serialowa konstrukcja zdarzeń i motywy, na których buduje się fałszywy obraz koncepcji post-widzialnej. Wszystko złe - koszmarne zarządzanie planem wydarzeń, wielopiętrowe zdania prowadzące na manowce. Niezdrowa głupota twórcza. Nagrody Eisnera?! Za co? Za papkę z tuńczykiem bez smaku i konsystencji? Jawna kpina.