Pieszo przez Indie

W tego typu publikacjach zdjęcia odgrywają niebagatelną rolę, taki punkt odniesienia do opisywanej kultury, obyczajowości, to jak są postrzegane codzienne sytuacje, jak maluje się lokalny koloryt. Są nieodzownymi ilustracjami do słów przewodnika, czyli osoby opisującej swą podróż. Tutaj tego w ogóle nie doświadczamy, bo pomimo iż Schulz robił zdjęcia, to się nimi z czytelnikiem nie podzielił. Bez tego książka traci na wartości. Nie chodzi tu o sam fakt oglądania kolorowych obrazków, ale lepszego rozeznania się w sytuacji tak diametralnie odmiennej od codzienności czytelnika polskiego, czy europejskiego.

A czym jest treść? Opisem pieszej wędrówki autora trasą wyznaczoną przez brytyjskich geodetów w XIX wieku. Nie jest to ani szlak turystyczny, ani szczególna pod jakimś względem droga a jednak wiedzie przez różnorodne - pod każdym względem - terytoria Indii; od wiejskich krajobrazów po dżunglę, od małych miasteczek po bujnie rozrastające się dzielnice uprzemysłowionych miast.
Opowieść trapera o drodze pełnej niewygód, bólu fizycznego, zmagania się z własnymi słabościami, by na własne oczy zobaczyć to, co skrywają zakątki tego kraju. To miejsca,które podobno rzadko są odwiedzane przez podróżujących. Dla mnie jednak sposób przedstawiania nic specjalnie nie wnosi do już posiadanej wiedzy o tym kraju. Czyta się szybko, ale niewiele z tego pozostaje w pamięci. Traktuję tę pozycję jako taki bonus do tego, co już do tej pory przeczytałam na temat jednego z najstarszy...