Pasażerka ciszy. Dziesięć lat w Chinach

Z pewnością w "Pasażerce ciszy" stykamy się z odmiennym spojrzeniem na Chiny. Fabienne Verdier przedstawia czytelnikowi kraj z perspektywy swojego zaangażowania w sztukę. Chcąc posiąść wiedzę o kulturze i zgłębić sztukę malarstwa oraz kaligrafii decyduje się na wieloletnie poświęcenie życia w komunistycznym kraju. Perspektywa malarki jest nieco monotematyczna. Wszystko jest przetwarzane przez pryzmat szlifowania arkana chińskiej sztuki w Syczuanie. Z czasem "wymogła" kształcenie u ostatnich mistrzów kaligrafii stąd też wiele miejsca poświęcone tym osobą, samej metodzie i okolicznościom jakie wiązały się z całą nauką przedstawiciela Zachodu. W trudnych, koszarowych warunkach, wciąż pod czujnym okiem "przypadkowych" ludzi.

Mimo poruszania tak wielu aspektów życia codziennego opisywanych przez osobę pod wieloma względami odizolowaną od reszty, narażoną na ogromne problemy natury fizycznej i psychicznej nie odczuwa się tego w treści. Wszystko czyta się tak, jakby było napisane po opadnięciu wszelkich emocji. Mamy do czynienia ze zdystansowaną obserwatorką. Dystans nie jest zły, o ile nie zatraca się tej wyjątkowej pasji, która gna nas w odległe miejsca i pobudza do samorealizacji.
I tak, z jednej strony, Verdier realizuje powoli swoje dążenia poznawcze w dziedzinie malarstwa, wręcz zatraca się w kaligrafii, a z drugiej strony, za bardzo całość przysłania sztuka. Można poczuć się zagubionym w porównaniach do europejskiego malarstwa, jeśli nic by sie na ten temat ...

książka interesująca, choć początek jest trochę denerwujący. Cały czas narzekanie. Rozumiem szok kulturowy, ale jadąć na drugi kraniec świata, trzeba się liczyć, że wszystko, co wydawało się nam "cywilizowane", nasze, swojskie i powszechne, takim nie jest.