Paranoia

Adam Cassidy postanawia zakpić z korporacji, w której pracuje i za jej pieniądze wyprawia imprezę dla odchodzącego pracownika. Problem w tym, że pracownik to zwykły szary robol, a impreza jest iście dyrektorska. Ten żart, rzecz jasna, nie ujdzie mu na sucho. Adam dostaje od szefostwa ofertę nie do odrzucenia: firma odstąpi od zarzutów w zamian za szpiegowanie konkurencji. Łatwo się domyślić, co będzie dalej.
To „łatwo się domyślić” cały czas nam niestety towarzyszy. Powieść jest umiarkowanie sensacyjna i ponad miarę sztampowa, napięcie minimalne, psychologia umowna, klimat żaden. Bólu nie ma, bo to wszystko jest całkiem sprawnie „obrobione”, ale dla mnie „Paranoja” była jednak rozczarowaniem.
Zakończenie przyzwoicie zaskakujące, podciąga ocenę. Jeśli doskwiera nuda, a książka leży gdzieś pod ręką, można przeczytać, ale zimową porą nie gnałabym po nią do biblioteki.

"Nie sądziłam, że książka aż tak mnie wciągnie. Spodziewałam się chyba czegoś pokroju serii filmów o Jasonie Bourne’ie (książek nie czytałam – shame on me). Ale okazało się, że Paranoja jest sensacyjna w bardziej psychologicznym względzie. Tłumacząc na język polski: tu jest mniej wybuchów, mniej zabijania, a więcej obmyślania strategii i walki z czasem."

Pełna recenzja: http://endlessbooks.blogspot.com/2013/10/30-paranoja-joseph-finder.html

Ciekawa, czasami nawet trochę zabawna.