Opinia na temat książki Panie Czarowne

Nie tego się spodziewałam po książce Jakuba Ćwieka, po lekturze Drelicha i Topieli. A tu i autor, i opisywane przez niego Głuchołazy, w zupełnie innej odsłonie. Kryminał, sensacja, obyczajówka, fantasy? Nieistotne. Po prostu dobra książka. Chyba Panie Czarowne maczały w tym palce, bo przeczytałam z dużą przyjemnością. Trzy, a z seniorką - cztery, Czarownice, Wiedźmy, a jak czegoś nie wiedzą to Niewiedźmy. Nowoczesne, emanujące prawdziwą kobiecością. Matki, żony, kochanki, znajome i sąsiadki, dla siebie jak siostry.
Bunia (coś jakby siostra Sarej Słaboniowej), Betka, Królewna, Lilka i kandydatka na wiedźmę - Jagoda. Opiekują się swoim miastem i jego mieszkańcami, wymierzają sprawiedliwość, podtrzymują tradycję, pomagają. Mądre, empatyczne, zarozumiałe, urocze - Panie Czarowne.
Na początku lektury wszystko mi się poplątało, za dużo postaci, szczegółów, drobnych zdarzeń, dziwacznego życia w zgodzie z naturą, symboli. Ale im dalej w las (dosłownie), tym więcej drzew, sabat, zioła, duchowy świat, magia w czystej postaci, czary i niecodzienne praktyki. Nagle po połowie wszystko wskoczyło na swoje miejsce. I popłynęłam z nimi. Trzymałam kciuki, współczułam, cieszyłam się, kibicowałam, uczyłam, ba - nawet walczyłam z nimi ramię w ramię, gdy stały się obiektem polowania.
Powieścią jestem oczarowana, mimo iż do tej pory fantasy nie było moją bajką. Czy to zasługa autora, czy też te wiedźmy odczyniły w mojej intencji czary - mary lub potraktowały mnie jakimiś ziółkami?
Dodatkowa gwiazdka dla znakomitych lektorów, bo słuchałam audiobooka.