Niech wieje dobry wiatr

To kolejny debiut powieściowy, który w ostatnich tygodniach wpadł mi w ręce. Tym razem to powieść szwedzkiej pisarki mieszkającej w Nowej Zelandii, Lindy Olsson.

„Niech wieje dobry wiatr” to bardzo ciepła i nostalgiczna opowieść o dwóch kobietach, Astrid i Veronice, które w swoim życiu doświadczyły wiele rozpaczy, tragedii i poczucia nieistnienia. Cechuje ją powolność, skierowanie do wewnątrz i smutek.

Tłem tej opowieści są krajobrazy Szwecji, Nowej Zelandii, jest trochę Japonii i Anglii. Jest też, co zawsze sobie bardzo cenię, trochę smaczków kulturowych i obyczajowych. Są słowa, jest cisza i jest muzyka.

Niby wszystko w porządku, ale często towarzyszyło mi poczucie sztuczności sytuacji, szybkich, łatwych rozwiązań, nie wszystko mnie przekonało, nie wszystko kupiłam. Trochę szkoda, ale mimo poczucia lekkiego rozczarowania, zamierzam sięgnąć po późniejsze utwory L. Olsson.

"Niech wieje dobry wiatr,
niech sypie biały śnieg..."

Linda Olsson stworzyła przepiękną poetycką opowieść o życiu, samotności i prawdziwej przyjaźni, jaka może połączyć dwoje ludzi bez względu na wiek, majątek, status społeczny, czy wykształcenie.

30-letnia Veronika wynajmuje dom w małej szwedzkiej wiosce, na uboczu, aby tam odzyskać równowagę po traumatycznych przeżyciach, jakich niedawno doświadczyła. Ma zamiar napisać tutaj swoją drugą książkę, na którą pomysł od jakiegoś czasu kiełkuje w jej pamięci. Jedyną bliską sąsiadką pisarki jest Astrid - starsza, trochę zdziwaczała kobieta uznawana we wsi za wiedźmę. Pierwsze spotkanie tych dwóch kobiet różniących się od siebie niczym lód i woda nie zwiastuje wcale silnej więzi, jaka z czasem połączy obie bohaterki. Okazuje się jednak, że tak różne osobowości, które dzieli różnica pokoleń mają ze sobą wiele wspólnego i mogą pomóc sobie nawzajem. Veronika odzyskuje spokój duszy, leczy rany, jakich ostatnio doświadczyła i zaczyna inaczej postrzegać otaczający ją świat. Wycofana i ekscentryczna Astrid powoli ponownie otwiera się na świat i ludzi, wspólne rozmowy pomagają jej oczyścić się z tłumionej nienawiści, pokonać lęki i wyprzeć złe wspomnienia, które całkowicie zawładnęły jej umysłem. Przywykła do samotności staruszka zaczyna doceniać obecność drugiej osoby, niezobowiązującą pomoc, miłe gesty i życzliwe słowa. Veronika doświadcza wiele dobroci i otrzymuje całe pokłady życiowej mądrości uczestnicząc w rozrac...