Nie spieprz tego!

Czy szukaliście kiedyś pomocy w poradnikach?

Osobiście lubię sięgać do takich publikacji, aby poszerzać horyzonty czy wyłapać wskazówki, jak stopniowo wdrażać je we własnym domu czy życiu.

Chociaż moje dzieci to jeszcze maluchy, zdecydowałam się jednak na lekturę "Nie spieprz tego. Jak zachować więź z dzieckiem" i jestem bardzo zadowolona z zawartych w niej treściach.

Dlaczego?
Mianowicie dlatego, że autorki nic nie nakazują, rozkazują. Jest tutaj treść tak skierowana do rodzica, aby otworzyć oczy na wiele sytuacji i czynników, których można doświadczyć ze swoim nastodzieckiem.

Wymagania do naszych nastolatków, są chęcią lepszego bytu. Jednak czy taki przerost ambicji rodzica nie blokuje nastolatka przez co odsuwa się od rodzica tworząc warstwy muru za którym się chowa?

Najlepszym poradnikiem jest taki, w którym toczą się rozmowy, są przykłady i analiza danych sytuacji. Dlatego także #niespieprztego jest wyjątkową pozycją dla rodziców, aby nie zakazywać, poznawać i zaufać.

Niech każdy z nas cofnie się do swoich nastoletnich czasów i przypomni wszystkie nakazy i rozkazy od rodziców. Robiliście to chętnie? Rodził się bunt, a później musieliśmy wysłuchiwać jacy nie byliśmy okropni.

Dlatego lepiej pielęgnować relacje ze swoimi dziećmi, uczyć się na błędach, dawać bezpieczeństwo i zaufanie.

Książkę przeczytałam już jakiś czas temu, ale nie wiedziałam jak mam się zabrać do recenzji. Bo niby temat prosty, ale patrząc z perspektywy własnego życia i tego pokazanego w poradniku, to jakby powiedziała to moja babcia- Prawda w oczy kole. Bo tak naprawdę określenie bycia dorosłym można podzielić na dwa schematy: w jednym jesteśmy dorośli i to nijak ma się z rozsądkiem, tylko liczbą na karku. Tutaj dzieci się zwyczajnie przytrafiły, ślub się odbył, bo tak wypadało i daleko w takim związku do czułości, miłości, czy rozwagi w postępowaniu. Żyje się każdego dnia popełniając te same błędy, a dzieci, nasi obserwatorzy, skoro widzą, że dorośli łamią zasady, kłamią, nawet nadużywają alkoholu, to myślą, że tak trzeba. I gdzie tu określenie na bycie dorosłym? Druga partia to ci, którzy są ze sobą z miłości, zaplanowali rodzinę, chcą kształtować swoich dzieci i pokazać im, że świat może być piękny, tylko wpierw muszą pokochać siebie. Będąc tutaj dorosłym dajemy im dobry przykład i tłumaczymy co jest dobre, a co nie. Potykając się po drodze, tłumaczymy, że czasami zdarzają nam się wpadki, ale zawsze można je naprawić. Dzieci uczone takiego postępowania będą o wiele rozsądniejsze niż ci z pierwszej grupy. Zawsze można być również tym pomiędzy:-) Autorki z książki skupiły się na problemie dotyczącym niespójności w naszym zachowaniu. Dzieci nas obserwują, bo to my od początku je wychowujemy. Jesteśmy dla nich przykładem, dlatego to nasze zachowanie poddają osądowi. Co jeśli jednak...

To książka dla nas - dla Rodziców nastolatków.

A gdyby to nastolatki miały ocenić nas?

Jeśli macie się za najlepszych rodziców na świecie, to zapnijcie pasy. Zdziwicie się, jak wiele grzeszków, o które posądzacie swoje dorastające pociechy, można przypisać wam samym.

Zakazujemy dzieciom tego, na co sami sobie pozwalamy. Nastolatki nie znoszą podwójnych standardów. Nie są już wpatrzone w swych rodziców – po prostu się na nas poznały. Już potrafią nas właściwie ocenić i zbuntować się przeciw niesprawiedliwości.

Dzieci mają uczyć się, słuchać i nie kombinować! A jaki przykład dajemy MY - Dorośli? Nastolatki nie znoszą podwójnych standardów. Nie są już wpatrzone w nas rodziców i poznały niektóre nasze zachowania.
Polecam - spójrzmy na siebie trochę z boku, zobaczmy, czy to czego wymagamy, sami przestrzegamy. Ta ksiażka po prostu otwiera nam oczy na nasze zachowania i relacje z naszym dzieckiem.
A dzieci mówią szczerze - to co myślą, czują, to jak nas widzą.

A Wy jakimi jesteście rodzicami?