Na górze cisza

Do sięgnięcia po tę powieść skłoniła mnie... okładka. Zaczęłam się zastanawiać o co chodzi z tymi krowami pod błękitnym niebem. Opis na okładce jeszcze bardziej podsycił moje zainteresowanie.

I co się okazało?...

Okazało się, że wybrałam sobie dość dobrą książkę z głęboką prawdą o życiu, śmierci i przemijaniu. Zagłębiając się w codzienność głównego bohatera Helmera van Wonderena - hodowcy krów i owiec na holenderskiej prowincji stopniowo stawałam się świadkiem wielu rodzinnych dramatów.
Bo oto główny bohater - mężczyzna po pięćdziesiątce, samotnie opiekuje się swoim starym ojcem. I nie byłoby w tym w zasadzie nic dziwnego, gdyby nie stosunek obu panów do siebie. Oszczędność słów, gestów, oziębłość i oschłe wzajemne traktowanie biją z każdej strony. Niepotrzebny, stary ojciec zostaje przeniesiony do pokoju na górze aby nie przeszkadzał, nie zawadzał synowi w jego codziennym życiu. Szczerze mówiąc początkowo budził się we mnie sprzeciw, gdy zastanawiałam się, jak można być tak nieczułym w stosunku do starszej osoby i nie podobało mi się przedmiotowe traktowanie ojca przez syna. Potem zaczęłam "zachodzić w głowę" co też ojciec zrobił synowi, że ten nie ma dla niego serca. I tak powoli poznawałam ciężki los chłopaka, który w dzieciństwie został zdominowany przez ojca, a we wczesnej młodości utracił swojego barta bliźniaka, a potem także matkę, a wraz z nimi całą miłość, musiał zmienić swój pomysł na życie, przerwać naukę i wraz z ojcem doglądać gospodarstwa...