Moje serce, mój wróg

Na wstępie powiem tyle, że po tej książce nie spodziewałam się totalnie niczego. Po prostu wzięłam ją do ręki i pomyślałam: „czas teraz na ciebie”. Nie zawiodłam się na niej ani trochę. Może zakończenie mogło wyglądać minimalnie inaczej ale o tym napiszę później.
Autorka porusza bardzo ważne tematy, które nie są łatwe. Po raz pierwszy spotkałam się z powieścią, w której jest poruszony temat zespołu Aspergera. Przedstawienie tego w taki sposób jak zrobiła to Steiger jest, moim zdaniem, najlepiej wykonanym zdaniem. Przecież lepiej jest przeczytać ludziom taką książkę i przybliżyć im historię takich osób, niż wcisnąć w rękę jakieś poradniki czy inne książki napchane niezrozumiałymi informacjami.
Alvie nie miała łatwo w życiu. Nie każdy człowiek po takim doświadczeniu zawalczyłby o swój dalszy los. Ona chciała być samodzielna i niezależna od państwa. Nie było to łatwe zadanie, ale się udało – mogła sama podejmować decyzje. Trochę ją podziwiam. Sama jestem starsza od bohaterki książki, studiuję, jednak boję się wkroczyć dalej w samodzielne życie. Boję się podejmować nowe decyzje bez pomocy najbliższych osób. Alvie nie miała nikogo obok, kto by mógł jej pomóc. Dopóki nie pojawił się Stanley. Od tej chwili ich życie wkroczyło na lepszą ścieżkę.
Zwróćmy również uwagę na to, iż takie osoby – mimo , że są chore i jest im trochę ciężej – mają takie same prawa jak inni. Są tacy sami jak my. Kochają tak samo jak my i potrzebują (jak każdy) ...

Niesamowita książka. Dla młodzieży. O młodzieży. Ale tak naprawdę, nie tylko dla nich. Myślę, że dla każdego. Każdemu przydałaby się lekcja pokory i szerszego myślenia w kontekście młodej dziewczyny z zespołem Aspergera, która próbuje żyć. Próbuje zyskać samodzielność, samowystarczalność. Chce być odpowiedzialna za siebie. W pełni. Na zawsze.
To bardzo ciekawa książka. Znakomita okazja do poznania jak radzą sobie z problemem tej choroby w innym miejscach. Jak wygląda pomoc państwa, na co mogą liczyć młodzi ludzie, których start w dorosłe życie jest utrudniony.
Alvie jest inna. Inna z powodu choroby. Inna z powodu problemów jakie choroba generuje. Inna w relacjach z innymi. Inna w pracy. Po prostu inna.
Stanley też jest inny. Inny w relacjach. Inny w swojej chorobie.
Mniej lub bardziej przypadkowo ta dwójka innych ludzi spotyka się. Mailowo, telefonicznie, bezpośrednio. Zaczynają żyć obok siebie, a z czasem z sobą. I nie, to nie jest ładna historia z wielkim szczęśliwym zakończeniem. To raczej mądra, boleśnie prawdziwa, raniąca niesprawiedliwością i bezdusznością historia z otwartym końcem. Ładna, mądra, przejmująca. Iinna. Inna jak inni są jej bohaterowie.
Napisana prostym językiem, prostym i bezpośrednim, bardzo wyraźnym, wymagającym uwagi. Sama historia napisana szybko i bardzo wciągająco.
Polecam z całego serca. Warto zajrzeć przez okno do świata trochę innych ludzi.