Niniejsza publikacja, koncentrując się na historii architektury i sztuki w II Rzeczypospolitej, zwraca uwagę na znaczenie dwóch regionów postrzeganych w okresie międzywojennym jako enklawy nowoczesności, a więc województwa śląskiego i wybrzeża Bałtyku z Gdynią i Gdańskiem jako wiodącymi ośrodkami. Historia modernizmu widziana z tej perspektywy może być przykładem historii peryferiów i partykularnych projektów modernizacyjnych, bez których nie sposób zrozumieć historii nowoczesności.