"Rudolf Otto podejmuje w tej pracy próbę komparatystycznego ujęcia owych świadectw życia religijnego Wschodu i Zachodu, które zwykliśmy określać mianem ""doświadczenia mistycznego"", wychodząc przy tym ze słusznego założenia, że najlepiej oddaje ducha religii to, co jest w niej najgłębsze i nieskażone osadem racjonalności: a zatem właśnie doświadczenie mistyczne. Otto podjął się tu zadania podwójnie trudnego: z jednej strony musiał bowiem wyodrębnić z ogromu świadectw życia religijnego takie, które spełniałyby kryteria oryginalności i autentyczności przekazu, dając wyobrażenie o tym, co najbardziej indywidualne i zarazem typowe. Z drugiej strony podjął się karkołomnej próby porównania dwóch wielkich systemów religijnych: Wschodu i Zachodu, zakładając, że od pierwszych początków indyjskiej spekulacji religijnej do współczesnych dociekań Fichtego istnieje - mimo wszelkich różnic przekazu i mimo całego zróżnicowania wrażliwości - osobliwa zgodność pierwotnych motywów doświadczenia duchowego."