Miranda

Antoni Lange (1861/1863 – 1929), jeden z wybitniejszych twórców okresu Młodej Polski i Dwudziestolecia Międzywojennego. Powieścio­pisarz, poeta, tłumacz, filozof, mistyk, poliglota. Określany jako „jeden z niewielu w Polsce europejskich umysłów” (Stanisław Brzozowski). Autor dwunastu powieści i zbiorów opowiadań, dwudziestu trzech tomików poezji oraz wielu tekstów publicystycznych i przekładów. Uznawany za jednego z ojców polskiej fantastyki naukowej. Powieść „Miranda” została napisana w 1923 roku, drukiem ukazała się rok później. To niezwykłe i unikalne połączenie fantastyki naukowej i antyutopii, uzupełnione o elementy ezoteryczne. Z kart powieści przebija fascynacja autora mistyką wschodu, teozofią Bławatskiej, czy wreszcie kontestacja nietzscheańskiej wizji nadczłowieka. Niektórzy chcą widzieć w „Mirandzie” wręcz fantastykę okultystyczną. Jej tekst często był interpretowany jako krytyka ustroju komunistycznego. W rzeczywistości „Miranda” krytykująca „wspaniały” świat w fikcyjnym kraju Surjawastu, jest raczej polemiką z XVII wieczną utopijną wizją „Miasta Słońca” Tommaso Campanelli. Idealna kraina Surjawastu to campanellowska La Citta del Sole, w której coś poszło nie tak.