Miłosne kołysanki

Ona jest jego ochroniarzem. To wielki plus na samym początku.
Równie wielki jak minus, bo jako, że on to chodząca reklama piękna i testosteronu, ona musi patrzeć jak on codziennie wraca z inną wersją cycatej blond do domu. Na jedną chwilę staje się ciemnowłosą wersją cycatej i kończą na kanapie. Kilka minut i koniec. Ona odchodzi, a on zaczyna myśleć głową, a nie inną mniej szacowną częścią swojego nieziemskiego ciała. Ona w tym czasie orientuje się, że kilka minut na kanapie będzie miało dalsze konsekwencje. Nie pomaga próba przekonania i on nie decyduje się oddać jej pełni praw rodzicielskich. Zamiast tego postanawia stać się dobrym ojcem.
W sumie banalna historyjka.
Ale faktem jest, że ciężko się od niej oderwać, a jako, że do najgrubszych nie należy można przeczytać za jednym zamachem.
Mnie poprawiła humor i za to mam ochotę ją pochwalić. Bohaterowie wcale nie są tacy banalni jak mogłoby się wydawać po pierwszych stronach. To, co dzieje się między nimi (bo w pewnym momencie zaczyna się dziać, ale chwała, że później niż wcześniej) nie tylko ociera się o chemię, ale niekiedy jest chemią w najczystszej postaci. Kiedy odłoży się na bok głoopotę bohatera, to można nawet mieć sporo przyjemności w patrzeniu jak ciężarna kobieta zagania milionera w kozi róg.
Jest i zazdrość i miłość i humor.
I dobrze, że on jest piękny, a ona nie pięknieje. To znaczy spięknieje jako matka i tak dalej, ale nie zmieni się w chodzącą Wenus pod wpływem tygodniowego pobytu w SP...