Miasto Grzechu

Powtórka po latach. Pulpowe noir. Bez zapachu eukaliptusu. Okupione krwią i bójkami w zaułkach. Załatwianie brudnych spraw tężyzną fizyczną. Mężczyźni w przydługich płaszczach. Kwadratowe szczęki, lepkie ciała, częstowanie czytelnika pornografią przemocy - miasto grzechu nigdy nie zasypia. Bliżej sensacyjnej niemoty niż czarnemu kryminałowi z czarno-białego ekranu. Odpychający anty-bohater - z jego zboczoną, perwersyjną perspektywą broni jako kochanki, z którą się nie rozstaje. Miejscami nieczytelny przez oświetlenie i narzucony filtr czarno-białego kina. Po latach przeszkadza maskulinizacja kobiet, tam, gdzie erotyka powinna być wybuchowa i wulkaniczna - pojawia się zwątpienie w warsztat autora. Gorące sceny wydają się aseksualne, pozbawione czułych strun, ograniczone przez nałożony filtr. Szybko się czyta (ogląda jednakowoż), ale pozostawia pustkę po zakończonym programie. Za dużo bezgranicznej przemocy, a za mało budowania atmosfery i napięcia zgodnie ze wskazówkami mistrzów czarnego kryminału.